Επιστρέφοντας στην Ελλάδα θυμήθηκα για μια ακόμα φορά το λόγο για τον οποίο γίνονται οι τελικοί του Τσάμπιονς λιγκ, το γιατί υπάρχουν οι ομάδες και το γιατί παίζεται ποδόσφαιρο: όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά για να συζητάμε για τη διαιτησία. Δεν είχα ακόμα βγει από το αεροπλάνο όταν διάβασα τη θέση του Παναγιώτη του Βαρούχα π.χ και όταν άνοιξα το mail μου διαπίστωσα ότι κόσμος πολύς μου ζητούσε να πάρω θέση για το πέναλτι κτλ, λες και αν πω ότι δεν ήταν θα ξαναγίνει το ματς. Πάλι καλά που δεν ξεκίνησε και καμία διαδικτυακή εκστρατεία του στυλ «ξαναγυρίστε τον όγδοο κύκλο του GOT».
Γιατί δεν πήγε στο VAR
Θα πάρω θέση για το αν το πέναλτι, κατά κάποιο τρόπο, έκρινε το ματς, αφού όμως αρχικά σας λύσω κάποιες απορίες: πρώτα πρώτα θέλω να σας εξηγήσω γιατί ο Σκόμινα δεν πήγε στο VAR. Στο διαιτητή, όπως πριν τον αγώνα έμαθα, είχε γίνει διακριτικά μια σύσταση να μην τρέχει στο VAR και διακόπτει το παιγνίδι κάθε λίγο – δυστυχώς ο καλός αυτός διαιτητής έχει την κακή αυτή συνήθεια. Ο Σκόμινα εμπιστεύεται την τεχνολογία περισσότερο από τα μάτια του – ίσως να βλέπει το VAR και όπως τα παιδιά κάθε καινούργιο τους παιγνίδι. Όπως και να χει, από όσα δύναμαι να γνωρίζω, του είχαν πει να μην το παρακάνει και να το χρησιμοποιήσει μόνο για να τσεκάρει κάτι για το οποίο πραγματικά δεν έχει προσωπική άποψη ή η άποψή του είναι διαφορετική από αυτή των διαιτητών του VAR. Και στη φάση του πέναλτι (αλλά και στην ανατροπή του Ρόουζ στο δεύτερο ημίχρονο) ο Σκόμινα μίλησε στην ενδοεπικοινωνία με τους συνάδερφούς του στο VAR ρωτώντας απλά πράγματα: στη μία περίπτωση αν ο Σισοκό βρήκε την μπάλα με το χέρι και στη δεύτερη αν η ανατροπή ήταν εκτός περιοχής – η συζήτηση κράτησε περίπου ένα λεπτό. Και στις δυο περιπτώσεις του επιβεβαίωσαν αυτό που ήταν η αρχική του γνώμη για αυτό δεν τσέκαρε τίποτα. Και για αυτό νομίζω του έβαλε και καλό βαθμό ο παρατηρητής του στον τελικό που ήταν ο Κύρος Βασσάρας.
Τα δύο δεδομένα
Πάμε τώρα στα ουσιώδη. Ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι πέναλτι δεν υπάρχει. Υπάρχουν ωστόσο δυο δεδομένα: το πρώτο ότι δεν υπάρχει τίποτα στην εξέλιξη του ματς που να δείχνει ότι το λάθος(;) μαρτυρά υστεροβουλία και το δεύτερο ότι το σφύριγμα είναι το πρώτο του διαιτητή στον αγώνα. Ο Σκόμινα κάνει μια, σε γενικές γραμμές, καλή διαιτησία, τόσο καλή ώστε ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έκανε ένα λάθος, το λάθος αυτό συγχωρείται. Το δε χρονικό σημείο του αγώνα, στο οποίο το λάθος γίνεται, είναι το πλέον ανώδυνο: η Τότεναμ έχει μπροστά της ένα ολόκληρο ματς για να ανατρέψει το εις βάρος της 1-0 – δεν μιλάμε για ένα σφύριγμα στο τελευταίο λεπτό του ματς. Αν η Τότεναμ δεν κατάφερε να παίξει όσο καλά απαιτούσε η περίσταση κι αν έχασε ένα ολόκληρο ημίχρονο για να αντιδράσει, αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται στην κακή της ψυχολογική προετοιμασία – ίσως και στην απειρία της σε τελικούς. Είναι μια ομάδα που πέρασε πολλά για να φτάσει στον τελικό και σίγουρα δεν της ήταν εύκολο να αντιδράσει όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ – πιθανότατα οι ποδοσφαιριστές της να περίμεναν ότι η εξέλιξη του ματς θα ήταν διαφορετική, αλλά στο ποδόσφαιρο λίγα πράγματα γίνονται κατά παραγγελία. Κατανοώ το είδος της δυσκολίας, αλλά αυτή δεν είχε να κάνει με το πέναλτι, αλλά με την απειρία της – ίσως και με την αδυναμία της να αντιμετωπίσει τη Λίβερπουλ από την οποία φέτος είχε χάσει ήδη δυο φορές. Αλλά μιλάμε πάντα για μια ομάδα που στο Αμστερνταμ π.χ, κόντρα στον Αγιαξ, ανέτρεψε ένα εις βάρος της 0-3 σε 45 λεπτά – θέλω να πω πως και το 0-1 με το οποίο έχανε στο πρώτο λεπτό θα μπορούσε να το γυρίσει, αν έπαιζε καλύτερα: δυστυχώς δεν το έκανε. Δεν δέχομαι επίσης ότι αυτό το γκολ που μπήκε νωρίς ήταν λόγος για να χαλάσει το ματς. Εχω παρακολουθήσει δεκάδες παιγνίδια στα οποία όλο το γήπεδο παρακαλάει να μπει ένα γκολ γρήγορα μπας και «ανοίξουν». Εχω δει ματς υπέροχα μόνο και μόνο γιατί κάποιος σκόραρε στο πρώτο δεκάλεπτο – μερικά τα είδαμε και στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ. Αν αυτό δεν ήταν ένα καλό παιγνίδι, δεν έφταιξε το πέναλτι: έφταιξε η αδυναμία της Τότεναμ να επιτεθεί σωστά και ο κυνισμός της Λίβερπουλ που έπαιξε για να κρατήσει το μηδέν – κρίνοντας πως αυτή η στρατηγική είναι η πιο σωστή. Εν τέλει όχι άδικα.
Η αντίδραση των Αγγλων
Στην όλη ιστορία, αν κάτι έχει ενδιαφέρον, είναι η αντίδραση και των ίδιων των Αγγλων, αλλά και των ουδέτερων τρίτων. Όπως έμαθα, ενώ στο ημίχρονο του αγώνα στην εξέδρα των επισήμων υπήρχε μια γκρίνια για το πέναλτι (κυρίως γιατί αρκετοί διέκριναν στην απόφαση του Σκόμινα την αγιάτρευτη αρρώστια των διαιτητών να γίνονται πρωταγωνιστές στα μεγάλα ματς…), εν τούτοις οι μόνοι που δεν είπαν το παραμικρό, είτε για να υπερασπιστούν τον διαιτητή είτε για να τον καταδικάσουν, ήταν οι Αγγλοι παράγοντες και οι Αγγλοι παρόντες πρώην μεγάλοι ποδοσφαιριστές: οι επίσημοι καλεσμένοι της UEFA ήταν πάνω από 75! Αντίθετα από τους υπόλοιπους, οι Αγγλοι ασχολήθηκαν μόνο με την κακή εικόνα των ομάδων τους κι αυτό δείχνει μια διαφορά νοοτροπίας που πρέπει να μας γίνει μάθημα: αν θέλουμε να υποστηρίζουμε αγγλικές ομάδες πρέπει να σεβόμαστε και το πώς αυτές σκέφτονται. Το δεύτερο που έχει ενδιαφέρον είναι ότι, όπως έγινε κατανοητό, η σφοδρότητα των αντιδράσεων για κάποιο διαιτητικό λάθος έχει πάντα να κάνει με το όνομα των ομάδων: αν στη θέση της Λίβερπουλ ήταν π.χ η Ρεάλ Μαδρίτης νομίζω θα είχε γίνει χαμός. Το πλήθος των ουδέτερων δεν θα ήθελε ούτε καν να δει το ριπλέι για να κρίνει τη φάση και οι θεωρίες συνομωσίας θα ήταν στην ημερήσια διάταξη – κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Είναι κακό αυτό; Για το ποδόσφαιρο είναι κακό, διότι αφαιρείται κάμποση σοβαρότητα. Από την άλλη, όμως, είναι και μια δίκαια τιμωρία όσων με τη διαιτησία ασχολούνται – η Λίβερπουλ που δεν ασχολείται είναι υπεράνω υποψίας.
Δεν πήρε τις Ενώσεις…
Όπως ακριβώς και ο Σκόμινα που δεν έκανε πολιτική και δεν σκέφτηκε ποτέ του ότι στο πρώτο λεπτό του τελικού δεν πρέπει να δώσει πέναλτι. Είδε χέρι, το έδωσε και μπράβο του. Είτε έχει δίκιο είτε άδικο, στον τελικό τον βάλανε για να παίρνει αποφάσεις: σέβομαι την κρίση του μολονότι άκρη με τη φάση δεν βγάζω. Μου αρκεί ότι δεν ήταν στον τελικό γιατί κάποιος πήρε τις Ενώσεις, έχει δικό του τον Υφυπουργό, έχει τρεις υπεύθυνους διαιτησίας που ξέρουν τον πεθερό του κτλ κτλ.
